‘Wat thuis gebeurt, moet thuis blijven’

‘Wat thuis gebeurt, moet thuis blijven’, inmiddels vraag ik mij af of er Hindostanen zijn die de uitspraak niet kennen. Gekscherend roep ik weleens dat ik ben opgegroeid in twee werelden. Een Nederlandse en een Hindostaanse wereld. Beide werelden hebben mij gevormd tot de vrouw die ik nu ben. Met vallen en opstaan, hoe zou ik gevormd zijn als de ‘buitenwereld’ is meer van mijn thuissituatie had geweten? Met enige regelmaat vraag ik het mezelf af, zouden ze op school geweten hebben dat ik uit een gezinssituatie kom waar huiselijk geweld dusdanig geïntegreerd was, dat het bijna normaal was. Ik ben indirect slachtoffer geweest. Helaas geldt dit niet voor mijn moeder, mijn broer en mijn zus. 

Waarom hebben wij jaren lang een masker gedragen? Naarmate ik ouder werd, ging ik steeds meer op zoek naar literatuur over Hindostanen en opvoeding. Het aanbod was heel schaars. Mijn vragen bleven onbeantwoord. Toen ik mocht gaan afstuderen, wist ik het zeker. Ik wilde hier onderzoek naar doen. Waarom dragen Hindostanen een masker? Waarom vragen Hindostanen niet om hulp? Tijdens de zoektocht naar een opdrachtgever en afstudeeronderzoek, heeft Szabinka Dudevszky contact gemaakt met stichting Vobis. Ik ben haar erg dankbaar dat ze heeft geluisterd naar mijn wensen. 

Gedurende dit onderzoek, heeft stichting Vobis op een negatieve manier de publiciteit gehaald.  Als onafhankelijke onderzoeker, neem ik daar afstand van en is de stichting de opdrachtgever geweest. Ik dank stichting Vobis, in het bijzonder Irshad Gobind ook voor de ruimte die ik heb gekregen om dit onderzoek te verrichten. Erg dankbaar ben ik voor de dertien dappere helden van dit onderzoek. De dertien meiden die hun verhaal met mij wilden delen en mij daarbij het vertrouwen hebben gegeven. Zonder deze meiden had ik mijn onderzoek niet kunnen verrichten.

Ik wil Marjolijn Schouten bedanken voor haar begeleiding, haar kritische blik. Maar ik ben haar erg dankbaar voor de ruimte die zij mij heeft gegeven.

Ik dank mijn meelezer, Marit van Galen, jouw bemoedigende woorden gaven mij hoop.

Maar de allergrootste held en inspiratie voor dit onderzoek, is mijn moeder geweest. De vrouw die ervoor heeft gezorgd dat ik wist hoe ik moest leven in twee werelden. Zij die nooit heeft opgegeven en de moed vond om opnieuw voor zichzelf en haar kinderen te kiezen. De vrouw die mij heeft geleerd dat ik, als vrouw, alles kan bereiken, als ik maar bereid ben om er ‘hard’ voor te werken. ‘Mam, als ik jou niet had, had ik allang opgegeven. Je bent mijn held!’ Tijdens mijn afstudeeronderzoek werd mijn moeder ziek. Er werd borstkanker ontdekt. Haar ziekteproces heeft gezorgd voor een lange vertraging. En nu schrijf ik mijn voorwoord, het is een zwaar en lang proces geweest. Mijn vragen zijn (deels) beantwoord. Dertien meiden hebben een permanente plek in mijn hart gekregen.

Het bestuur
 
‘Op welke wijze zou de hulpverlening zich moeten aanbieden om Haagse Hindostaans- Nederlandse meiden- in te leeftijd van 12 tot 23 jaar-  te bereiken?

Om de hoofdvraag te kunnen beantwoorden zijn de volgende (voorlopige) deelvragen geformuleerd:

• Welke problematieken ervaren Hindostaans- Nederlandse meiden?
• Welke belemmeringen ervaren Hindostaans- Nederlandse meiden bij het zoeken van hulp?
• Welke factoren spelen een rol als Hindostaans- Nederlandse meiden wel besluiten hulp te zoeken?  
• Waar moet het (online) hulpaanbod volgens de Hindostaans- Nederlandse meiden aan voldoen?

De toenmalige opdrachtgever had geen directe vraag/ opdracht, maar had wel de wens dat het chatproject van de stichting in het onderzoek opgenomen zou worden.
Aanleiding voor het onderzoek is de zelfmoordcijfers van Haagse Hindostaans Nederlandse meiden. Het oorspronkelijke doel was om te onderzoeken op welke wijze de hulpverlening zich moet aanbieden om Hindostaans Nederlandse meiden te bereiken.

Gedurende onderzoek is besloten de hoofdvraag en enkele deelvragen aan te passen.
Inzichten tijdens het interviewen van Hindostaans Nederlandse meiden hebben hier onder andere toegeleid.

De nieuwe voorlopige hoofd- en deelvragen luiden als volgt:

Hoofdvraag:

• Welke maatregelen kan de formele en informele hulpverlening inzetten om Hindostaans Nederlandse meiden – in de leeftijd van 12 tot 23 jaar –te bereiken in de regio Den Haag en omstreken?

Deelvragen:

1. Hoe ziet de leefwereld er van Hindostaans- Nederlandse meiden eruit en welke problemen ervaren zij?
2. In hoeverre maken Hindostaans- Nederlandse meiden gebruik van de formele en informele hulpverlening en welke eventuele belemmeringen ervaren zij?
3. Welke factoren spelen een rol bij het al dan wel niet zoeken van hulp?
4. Hoe ziet de bestaande formele en informele hulpverlening eruit voor Hindostaans- Nederlandse meiden?
5. Waar zou het formele en informele hulpverlening volgens Hindostaans- Nederlandse meiden aan moeten voldoen?
6. Welke kansen liggen er voor formele en informele hulpverleners om Hindostaans- Nederlandse meiden te bereiken?

Besloten is om in te zoomen op de leefwereld van Hindostaans- Nederlandse meiden. Er wordt niet meer per definitie uitgegaan van problematieken, maar er wordt gevraagd naar de leefwereld. Wat gebeurt er allemaal in het leven van Hindostaans- Nederlandse meiden en welke elementen spelen een rol in het aanvaarden van hulp. Omdat de Hindostaans gemeenschap behoorlijk gesloten is, wat onder andere is gebleken bij het werven van Hindostaans- Nederlandse meiden, is besloten in te zetten op de leefwereld en niet per definitie te spreken van problematieken. 
Daarnaast is besloten het zoekgebied te vergroten omdat het lastig bleek om Haagse Hindostaans- Nederlandse meiden te werven voor het onderzoek. Het inzetten van informele netwerken bleek noodzakelijk en de informele netwerken waren onvoldoende in Den Haag.

Ook is besloten deelvraag 5 toe te voegen aan het onderzoek, om te onderzoeken welke mogelijke interventies er op dit moment zijn en waar er kansen liggen voor hulpverlening, zowel formeel als informeel, om Hindostaans- Nederlandse meiden te bereiken.

De online chatfunctie van stichting Vobis heeft geen prominente rol meer in het onderzoek, omdat gaande weg is gebleken dat het respons op de online chatfunctie erg laag is en nog niet het gewenste effect heeft.

Wel zijn alle geïnterviewde Hindostaans Nederlandse meiden gevraagd naar de chatfunctie van stichting Vobis, opvallend is dat alle Hindostaans Nederlandse meiden die niet uit Den Haag komen, niet bekend zijn met de stichting, waardoor zij ook nog niet hebben gehoord van de chatfunctie. Reacties op de chatfunctie zijn wat wisselend en is in elk geval al met zekerheid te zeggen dat er aanbevelingen komen, voor de chatfunctie, door het onderzoek. 

Er is besloten om expliciet te spreken over formele en informele hulp, omdat is gebleken uit de interviews die tot heden zijn geanalyseerd, meiden onvoldoende kennis hebben van hulpverlening en de term ‘hulpverlening’ ervoor zorgde dat Hindostaans- Nederlandse meiden tijdens het interview dichtklappen.
Er is ingezet om verschillende vormen van hulp, ook door de omgeving, met name vriendinnen spelen een belangrijke rol voor Hindostaans- Nederlandse meiden als hulpbron.

Op dit moment zijn 13 meiden geïnterviewd, als mede 2 hulpverleners vanuit school. De opdrachtgever wordt nog geïnterviewd en vanuit de opdrachtgever is toegezegd dat hij nog 1 schoolmaatschappelijke werker gaat benaderen.

In de maand april/ mei wordt alle data geanalyseerd en gerapporteerd. Eind mei is het voornemen het eerste concept van het onderzoeksverslag af te ronden.