We zijn nu live -
We zijn nu live -
Hindostanen hebben een ingewikkelde migratiegeschiedenis: hun overgrootvaders trokken aan het eind van de 19e of het begin van de 20ste eeuw vanuit het noorden van India naar Suriname om daar op de plantages te werken. Deze Hindostanen zijn vanaf 1873 als contractarbeiders aangetrokken. Na deze contractperiode van 5 jaar bleef een groot aantal in Suriname wonen. In de jaren ’70 bestond circa 35% van de Surinaamse bevolking uit Hindostanen. Rond 1975, toen Suriname onafhankelijk werd, trokken velen naar Nederland, onder andere vanwege politieke en raciale spanningen.
Naar schatting leven er in Nederland circa 160.000 Hindostanen. De meesten vestigden zich in de grote steden waar familieleden en vrienden wonen. Het grootste deel zo’n 50.000 in Den Haag en omgeving. Een groot deel van de Hindostanen woont in de Haagse Schilderswijk, Transvaal, Molenwijk, Spoorwijk en Regentesse-Valkenboskwartier. De laatste jaren zijn veel vooral jonge Hindostaanse gezinnen naar de nieuwste nieuwbouwwijken Wateringse Veld, Leidschenveen, Pijnacker-Nootdorp en Ypenburg rondom Den Haag, verhuisd.
Hindostanen zijn ten opzichte van andere allochtone groepen economisch het meest stabiel. Zij zijn vooral werkzaam in de dienstverlenende sectoren, zijn ondernemers, doen het goed op de scholen en zijn vaak hoogopgeleid.
Voor het oog komt deze groep over als rustig, goed geintegreerd en zonder grote maatschappelijke problemen. Maar zodra je dieper graaft merk je dat er nog vrij veel gedacht wordt vanuit ‘hoe denkt de familie’.
Hindostanen woonden in Suriname in een zogeheten extended familieverband. In Nederland heeft dat een andere vormen gekregen, zoals dat van het ‘gemodificeerd uitgebreide gezin’, waarin kerngezinnen geografisch van elkaar gescheiden leven, maar frequent en intensief contact hebben. De Hindostanen in Nederland kennen nog steeds de patriarchale familie-en gezinsstructuur en nauwe betrokkenheid met overige familieleden.
In Nederland is de opvoeding grotensdeel taak geworden van het kerngezin. Maar familieleden buiten het kerngezin hebben ook een rol in de opvoeding (Nanhoe, 2012).
De hechte familiebanden creeren een vangnet voor diverse doeleinden zoals opvang van kinderen, financiering van een opleiding of gezamenlijke huisvesting. Maar zij zijn ook een bron van stress.
Belangrijke waarden in de opvoeding van Hindostaanse jongens en meisjes zijn respect voor ouderen, beleefdheid en bescheidenheid. Ingetogenheid, soberheid, gehoorzaamheid en dienstbaarheid zijn gewaardeerde eigenschappen van vrouwen. Deze eigenschappen maken steeds meer ruimte voor mondigheid en opleidingskwalificaties. Volgens Nanhoe (2012) en Salverda (2005) is de opvoeding van Hindostanen erop gericht dat de kinderen het beter krijgen dan de ouders het hebben gehad. De familie stelt hoge verwachtingen ten aanzien van de opleiding, het beroep of het zakelijk succes (Nanhoe, 212)
Voor meisjes blijft niettemin gelden dat zij meer beperkt zijn in hun bewegingsruimte in verband met de familie-eer. De familie doet een appel op hun kuisheid waarbij er gedoeld wordt op zuiver, eerbaar en zedig gedrag.
In de rolverdeling binnen het gezin blijft de man ook in Nederland het gezicht naar buiten toe. Van hem wordt door de eigen gemeenschap verwacht dat hij zich opstelt als ‘de baas in huis’ en dat de overige gezinsleden binnen de door hem bepaalde kaders houdt. Normovertreding wordt al vlug geassocieerd met gezichtsverlies van de vader en statusverlies van het hele gezin (Lalmahomed, 1992). Het is dus de taak van de vader om zijn eer en die van het gezin te bewaken. In situaties waarin sprake is van overtreding van de gestelde normen is het hem toegestaan om de gezinsleden met pressie en geweld weer in het gareel te krijgen. Huiselijk geweld wordt in dergelijke situaties binnen de gemeenschap ook wel toegestaan (Lo Fo Wong, 2006). Het slaan werd/wordt binnen de Hindostaanse gemeenschap opgevat als een noodzaak en een recht. Fysieke straffen zijn voor de ouders geoorloofde opvoedingsinstrumenten. ‘Ranselpedagogiek’ wordt nog steeds in een aantal gezinnen toegepast vooral waar kinderen dwarsliggen (Lalmahomed, 2003).
Hindostaanse ouders hechten veel waarde aan het leren hanteren van regels. De belangrijkste opvoedingsdoelen die zij voor ogen hebben, zijn op het rechte pad blijven en eerlijkheid, gevolgd door verantwoordelijkheid dragen.
Door verandering van omgeving vanwege migratie moeten Hindostaanse opvoeders met vallen en opstaan een nieuwe weg zoeken. Ouders komen meer opvoedingsproblemen tegen naarmate zij met jongere kinderen naar Nederland zijn gemigreerd. Deze kinderen en degenen die in Nederland zijn geboren groeien op met mengculturen. Ze zijn opstandiger en accepteren de traditionele regels vaak niet. Ook accepteren deze kinderen de autoritaire opvoedingswijze niet vanzelfsprekend.
Toepassing van geweld in de huiselijke kring is een moeilijk bespreekbaar onderwerp binnen de eigen familie of gemeenschap. Slachtoffers van huiselijk geweld zijn dan ook vaak genoodzaakt om hulp buiten de eigen gemeenschap te zoeken, waar overigens eveneens een hogere drempel voor bestaat. Problemen dienen namelijk binnen de familie te worden besproken. Hulp van buiten de familie inroepen staat gelijk aan ‘de vuile was buiten hangen’, waar een groot taboe op rust (Jap-A-Joe&Leseman, 1994).
Kortom, de zorg van Stichting Hindustani is dat een aantal Hindostaanse gezinnen kindermishandeling niet als dusdanig (h)erkend en als problematisch beziet. Het wordt binnen een sommige families niet afgekeurd wanneer ouders hun kinderen onder grote druk zetten om topprestaties te leveren, wanneer meisjes onder grote sociale controle gebukt gaan. Het gevolg is dat kinderen bedreigd worden wanneer zij de positie, eer en status van de ouders in gevaar brengen, waardoor zelfs suïcidepogingen vanwege het beschermen van de eer niet wordt tegengehouden en soms zelfs aangemoedigd.
Reden om dit project te starten is dat kindermishandeling binnen de Hindostaanse cultuur vaak verborgen blijft door cultuurspecifieke kenmerken en daardoor een cultuurspecifieke aanpak behoeft. Stichting Hindustani wil in samenwerking met een aantal partijen in het veld middels een aantal trajecten kindermishandeling onder Hindostanen voorkomen, dan wel vroegtijdig signaleren en verminderen.
Einddoelen
Ons einddoel is om kindermishandeling van Hindostaanse kinderen en jongeren te verminderen door vroegtijdig te signaleren en zodoende erger te voorkomen.
Dit wil de Stichting bereiken door:
Op het eerste gezicht gaat het goed met de Hindostaanse gemeenschap in Nederland: prima schoolprestaties, uitstekende banen en goed geïntegreerd in de Nederlandse samenleving. Uit onderzoek blijkt echter dat het achter de voordeur niet allemaal rozengeur en maneschijn is. Psychische (prestatie) druk en fysiek geweld tegen kinderen en jongeren komen veel meer voor dan verwacht. Het aantal suïcidepogingen onder Hindostaanse jongeren is ook hoger dan onder leeftijdsgenoten van autochtone en andere migrantengroepen.
Stichting Hindustani is bezorgd over kindermishandeling in gezinnen van Hindostaanse afkomst. Ouders, kinderen, familie en de gemeenschap zien geweld niet als een probleem, vinden het niet zelden als vanzelfsprekend en rechtvaardigen het vanuit hun cultuur en tradities. Daar komt nog eens bij dat er ook weinig met elkaar gepraat of overlegd. De huidige, assertieve generatie jongeren vindt absolute gehoorzaamheid niet langer vanzelfsprekend. Dit levert conflicten op tussen de generaties die vaak opgelost worden met geweld.
Voor Nederlandse hulpverleners blijft kindermishandeling vaak buiten beeld omdat Hindostanen het maatschappelijk gezien zo goed doen. Ze weten niet hoe zij kindermishandeling kunnen herkennen of voorkomen.
Stichting Hindustani wil dat Hindostaanse families en gezinnen zich realiseren dat kindermishandeling veel voorkomt en wat de gevolgen zijn voor hun kinderen. Door hierover met elkaar te praten en samen naar verbetering te zoeken doorbreken wij het taboe en moet het geweld uiteindelijk verminderen. Ook willen wij dat hulpverleners beter hulp bieden aan Hindostaanse gezinnen, waarbij zij rekening houden met de Hindostaanse cultuur en manier van denken.
‘Stille groep, stille lijders’ betreft een 3-jarig project, waarbij er gewerkt wordt aan verminderen van kindermishandeling door het vergroten van kennis en inzicht met betrekking tot kindermishandeling binnen de Hindostaanse cultuur en door het vergroten van cultuur sensitieve vaardigheden van de hulpverlening.
Het project zal plaatsvinden in de regio Haaglanden, waar Hindostanen het grootste aantal vormen in Nederland. De resultaten zullen een bredere uitstraling krijgen.
Regio Haaglanden kan beschouwd worden als pilotregio. Waarna het project (vanaf 2020) ook uitgerold kan worden in andere steden waar de doelgroep ook vertegenwoordigd is, zoals Amsterdam, Rotterdam, Almere, Utrecht. Voor deze steden zal voor het vervolg van het project in 2020 en later opnieuw financiering gezocht worden.
Doelgroepen - Het project richt zich op:
Het project bestaat uit de volgende onderdelen:
We organiseren een aantal gespreksbijeenkomsten in samenwerking met een aantal zelforganisaties. De bijeenkomsten hebben een tweeledig doel:
1: het verkrijgen van inzicht in hoe in Hindostaanse kringen wordt gedacht en gesproken over kindermishandeling.
2: het creëren van bewustwording over de oorzaken en gevolgen van kindermishandeling
Er worden drie gespreksbijeenkomsten ingepland:
In alle bijeenkomsten wordt onder meer ingegaan op:
Wat is kindermishandeling? Welke vormen van kindermishandeling zijn bekend? Welke zijn de oorzaken en gevolgen van kindermishandeling en hoe kun je kindermishandeling voorkomen?
De derde bijeenkomst is met name bedoeld om de dialoog tussen jongeren en ouders te stimuleren, waarbij ouders horen hoe kinderen tegen hun opvoeding aankijken, wat ze waarderen en wat ze anders willen. Andersom horen jongeren waarom ouders bepaalde keuzes maken in de opvoeding van hun kinderen.
Terug naar het project
